ziek

Hoi allemaal,
Vandaag een hele vermoeiende dag gehad. We zijn met de hele club; jos, kees, arnando (mijn veldpartner), principel investigator (houssain); river research institute, project assistent en nog iemand vandaag naar mijn rivierbocht geweest . Ik weet niet of ik blij moet zijn of moet huilen. Het begon als volgt. We hadden gemeld dat we om half zeven wilden ontbijten, no problem sir, nou het ontbijt kwam pas om kwart over 7 (gebruikelijke tijd). We zouden om half acht worden opgepikt. Die kwamen pas om iets over acht. Halverwege de indrukwekkende rit; moest er nog ontbeten worden, (pancakes met scherpe sauce (echt scherp) Wij hielden het op thee (met heel veel melk en suiker, slappe koffie noemt kees het).
Het leven gaat hier niet zo via de klok en allemaal heel rustig behalve het verkeer.
We hadden tijdens de chaotische busrit schitterend zicht op het leven in Bangladesh, Rijstvelden, stalletjes, steen fabrieken, boten. Het verkeer is wel het mooiste om te aanschouwen, het si gewoon niet te bschrijven, constant getoeter, er is geen enkele verkeersregel waar men zich aan houdt. Het gaat constant net goed, of alleen een deuk maar echte ongelukken zie je niet. Er fietsen tussen de scheurende bussen riksja, en daar tussen door taxi’s (groene driewielers, zwarte en gele taxi’s in overtrevende trap) en af en toe een particuliere auto. Daarnaast komen van de zijkant plots riksja’s bellend de straat op evenals toeterende taxi’s. Ritsen of effe wachten tot het veilig kan is er niet bij.
Langs de weg gebeurt ook van alles. Verkoop van vanalles en meer tot het kapot hakken van bakstenen en andere handwerken. Onderweg ook de enorme textielfabrieken gezien waar onze kleren worden gemaakt voor een schamel loon. Maar ze hebben tenminste werk want 40-60 procent is werkloos.
Tangail waar mijn verblijf zal zijn gedurende mijn velddagen is een dorp zonder luxe, wel veel stalletjes en verkeer, riksjas etc. Onderdak is nog steeds een probleem aangezien ik niet tegen hun hygiene bestand ben. Het waterboard guesthouse is de enige optie maar doen moeilijk aangezien ze twee kamers hebben en vaak hogepieten op bezoek krijgen. Hopelijk gaat het lukken. Eten zal er ook een probleem worden. We hebben tussen de middag er in een redelijk restaurant (op het oog) gegeten, het eten komt echter gewoon van de straat. En het is erg scherp. Dus hoe dat gaat aflopen (het d-woord). Maar ook hoe de praktische en logistieke planning gaat verlopen zal me benieuwen.
Van Tangail is het nog effe met de baby taxi naar het dorpje (kampong) pokari met wat kleine stalletjes. De inwoners zijn erg nieuwsgierig en staren de hele tijd. Dit dorpje ligt echt in een rural area, ofwel een uithoek, een boerengat. De bocht waar de bodemschermen zullen worden geplaatst is schitterend. En ligt tussen de rijstvelden. Wel heel heet (nu was het maar 32 graden maar het wordt in april mei 40!!!!!
De gehele groep ging in tangail de plaatselijke delicatesse halen voor thuis; chomchom. Ik heb het ook geprobeerd in zo’n smerig steegje in heel klein stalletje. Ik kan het wel goedvinden met arnando en de tiepmiep zoals we hem noemen, hij typet alle rapporten in. En ben dankzij hun al heel wat over bangladesh te weten gekomen.
Gisteren hadden we nog een akkefietje. Op de terug weg van BUET naar huis komen, we met de taxi langs een stoplicht met bedelaars. Die altijd zeuren om geld (duh zijn bedelaars) maar bij blanke natuurlijk extra lang. Sommige zijn superbrutaal en steken hun hand door de open ramen, (die staan standaard open en anders ga ik dood van de hitte, al trotseer je dan wel al het stof en uitlaatgassen (zelf roken lijkt me gezonder), ik denk dat geen enkele auto hier door de apk zou komen) Gisteren kwam er een jongetje een ketting verkopen, na herhaaldelijk nee, en ondanks dat ik strak naar voren keek. Bleef die zeuren. Uiteindelijk hield ie de bloemenketting voor mijn neus en later zelfs op mijn hoofd. Toen werd de taxi driver (na al herhaaldelijk te hebben gewaarschuwd) kwaad, sprong uit de auto. De rest heb ik gelukkig niet gezien. Toen de chauffeur weer instapte ging het licht op groen, de jonge rende betraand langs de taxi, pakte een enorme kei en raakte nog net de bumper. Blij dat het stoplicht net op groen sprong. Het is ook allemaal een zielig gezicht vooral de gehandicapten, zonder armen, misvormde armen, zonder benen op karretjes en vrouwen met baby’s.
Verder is het eten in de dutchclub wel prijzig maar voor ons normaal. Al zou je het in nederland niet hoeven te verkopen dan komt er geen hond eten. Voor de andere dingen in de dutchclub is het veel te warm of hebben we geen tijd. Ik denk dat ik die westeres standaard best ga waarderen als ik straks in tangail verblijf met een bord scherpe rijst van een stalletje.
Mam als ik terug kom en bij het eten boer, slurp en scheten laat dan is dta niet onfatsoenlijk maar gewoon gebruikelijk hier. Net als rochelen en dat soort smerige bezigheden.
Het is een smerig en druk land maar ook wel erg mooi maar vooral bijzonder.
Gr. Dirkjan
ik ben nu ziek voor de 2de dag. ik voelde me net redelijk dus besloot het op internte te plaatsen maar mijn maag speelt nu alweer op. Dus zal zo wl weer moeten rennen, eten blijft er ook niet in (overgeven) hopelijk is het snel over.