Rare week

Het was een rare week. Het auto ongeluk van mijn oom en tevens klimmaatje heeft er behoorlijk ingehakt. Het zet je enorm aan het denken en ik kon dus het weekend de slaap niet vatten en was kompleet van de kaart. Gelukkig kom je op zulke momenten erachter dat je al echt vrienden aan het maken bent in dit land. Ben dankbaar voor de support die ik van mijn lokale maatjes; Enesh en Jamal heb gekregen. Ook val je terug op oude vertrouwde vriendschappen.
Ook blijkt het isolement enorm mee te vallen. Heb elke avond met familie kunnen bellen en ben redelijk op de hoogte van de situatie. Gelukkig zijn de signalen nu wat positiever maar we zijn er nog lang niet. We hopen op en bidden voor een goede afloopt.
Het heeft me wel uit mijn huis verdreven; Zondag kon ik maar net ontsnappen aan de dwangbuis zoals wim Kan het zo mooi kon noemen, nog net de etappe uit de tour op zijn top kunnen zien, en toen naar YIMPAS met Jamal voor wat eten. Gelukkig dit keer niet zoveel boodschappen. Vorige week had ik 700000 manat uitgeven in deze mega supermall (met eigenlijk weinig producten) Met de officiële koers: 140 dollar, ja hier is het echt goedkoper hoor DHV,.knappe berekening toch om het hier met de officiële koers goedkoper te krijgen, wellciht toch met de illegale koers gerekend, waarbij ik kans heb opgepakt te worden bij het omwisselen) inofficieel uiteraard maar 22 euro! Scheelt wel wat maar voor hier blijft het 1/3 maand salaris van een loca,l daarvoor had ik maar wat kleine boodschappen die ik in wat plastic tassen wist te vervoeren naar mijn huis)
Maandag uiteten met wat vrienden van het Ministerie, incl. wederom met een meisje die uitgehuwelijkt gaat worden, volgens haar moeder is het een knappe jongen uit een normaal gezin maar zelf heeft ze hem nooit gezien. Ik moet moeite doen geen opmerkingen te maken. Er is echt een hele massa erg traditionele gezinnen. Dinsdag kon ik dan eindelijk mijn eten opwarmen van de huisbaas, maar het was zoveel dat ik er gister ook weer van at. EN om half tien kwamen ze hetzelfde opnieuw brengen omdat ik het zo lekker vond. Dus komende week eet ik nog steeds Monties (soort indiase momo’s).
Gisteren opstap geweest met Ginette. Had voor de verandering maar eens mijn gemiste feestdag uit Maart ingehaald en gezellig met Ginette per lokale bus naar een enorme moskee buiten de stad. Koepel 43 meter (leeftijd van Mohammed dat hij priester werd, meen ik) hoogte minaretten 63 m. leeftijd dat Mohammed dood ging. (maar dat kun je terug vinden in Ingenieurs van de Ziel! Het was erg indrukwekkend. En prachtig om te zien hoe karig in onze protestantse kerken het verbod op afbeeldingen is opgelost en hoe met een zelfde soort verbod in de islam de prachtigste symmetrie en verdwijnpunten zijn gerealiseerd. De beleving blijft hetzelfde.
Na het zien van de prachtige tombes zoals de Taj mahal in India, was de graftombe van de overleden Turkmenbashi en zijn Familie relatief eenvoudig maar nog steeds indrukwekkend.
Daarna met dokter Ginette naar een lokaal ziekenhuis, dat me deed denken aan het ziekenhuis van Manokwari waar mijn moeder het levenslicht zag. Eenvoudig en armoedig maar met een heerlijke gemoedelijke atmosfeer. Het dorp bestond uit 9000 mensen. Er waren 7 dokters (voornamelijk vrouwen). Elk had dus meer dan 1000 patiënten onder zijn hoede. (hoeveel is dat in Nederland ? ) Alle gegevens van de patiënten keurig opgeslagen in schriftjes met harde kaft, elke dokter had een eigen kleur en een mooie kast vol, keurig geordend. Het gebouw was uit 57 en dus niet erg nieuw te noemen, in schraal contrast met het marmeren paleis van het gemeentebestuur en de school. Wellicht dat de met 99 % van de stemmen gekozen nieuwe bashi, die tevens tandarts, is hier verandering in kan brengen. Inmiddels heeft hij al vele goede dingen gedaan zoals prachtig opgesomd in het Nationaal Museum. In dit ziekenhuis werd vooral eerste hulp verricht en de normale controles bij kinderen, elke maand verplicht in eerste levens jaar. Ik vroeg of er veel zuigelingen stierven maar dat wordt ontkennend beantwoord. Seksuele voorlichting krijgen ze in ieder geval niet. Er waren wel condooms beschikbaar maar de Turkmeense mannen vonden het een probleem voor de vrouwen niet voor hen. Dus voor Michelle is er nog werk genoeg.
Ik vond het erg leuk om in het lokale ziekenhuisje zo openlijk te worden ontvangen. Terug in Ashgabat als een echte Turkmeen op een handgemaakt tapijt met laag tafeltje geluncht met glaasje watermeloen sap erbij. Ik heb echt in duizend verschillende standen gezeten om mijn benen fatsoenlijk op te vouwen maar ik geloof dat mijn spieren daar nog wat te stijf voor zijn. Geef mij dus maar een lekkere bruine boterham met pindakaas aan een fatsoenlijke tafel met stoel. En gelukkig is dat sinds gisteren mogelijk want mijn dozen zijn eindelijk aangekomen. Ik ben blij met mijn nieuw leesvoer (kranten van maand oud, geen engelse kranten in dit land) ,met de kaasschaaf en de kookboeken met allerlei ingrediënten die ze hier niet hebben.
Op een goede afloop voor allen.
Dirkjan