Backpacker of business traveler

Backpacker of business traveler

Lieve allen,

Een berichtje van de zakenreiziger, vanaf het vliegveld in Almaty. Alweer een week in Almaty er op zitten. Ik heb er weer van genoten. Als zakenreiziger zeggen we dat de zaken goed gingen en als backpacker had ik weer genoeg avontuur.

Ons project in Kazakstan heeft een “push” gekregen en zo ook ik zelf. Gisteren na wat laatste mailtjes de biezen gepakt en met de bus en taxi de bergen in. Naar Chimbulak, het enige hotel daar was me een beetje te gortig; 10.000 Tenge voor een aftandse boel. Gelukkig bood de Loney planet uitkomst en na 2 km de berg op ploeteren (jaja na 1 jaar Turkmenistan is er van mijn conditie weinig over en spreek ik van ploeteren) kwam ik op een schitterende ecolodge. Had ik me daar mijn eigen Zwitsers uitziende houten chalet in de bergen.
De late middag besteed om de weg te vervolgen tot ik op zo’n 3100 m, op een weer stationnetje stuitte en wat sneeuw. Het liefst was ik door geploeterd naar de gletsjers en mezelf kennende had me dat niet gestuit, en had ik de top bereikt van een van de bijna 5000ders. Helaas, zoals eerder vermeld, is de conditie niet wat het wezen moet en ben ik neergezegen met het tijdschrift (VN, Winfried dank daarvoor) in het zonnetje, met dat verschrikkelijk aantrekkelijke perspectief om die eeuwige sneeuw en toppen te bestijgen.
Terug in mijn houten chalet bleek ik niet meer de enige klant maar was er een Kazakstaans koppel te gast. Een luxe uitvoering (aldus hemzelf) van de Porsche Cayenne onder zijn gat en een soortgelijke vriendin aan zijn zijde. Zij had een iets te strakke en vooral iets te korte broek aan, maar dat was niks vergeleken met het, tja hoe noemt men dat fatsoenlijk, …..bovenstuk. Gedurende de week was mijn autokennis al enorm verbeterend (is dat überhaupt een verbetering van jezelf?), een paar dagen eerder had ik plaatsgenomen tot ieders jaloezie, in een luxe Bentley van een Olie baron en nu hoorde ik alle ins en outs van de Porshce Cayenne Turbo …nog iets… en zijn prestaties vergeleken met deze patser zijn andere auto; de BMW Emat? of zoiets. Het werd een bijzondere avond, daar zijn wodka gebruik op Russisch niveau lag, was terugrijden voor hem geen optie meer. Zijn vriendin zag ik al helemaal niet rijden. Daarentegen, oordeel nooit te vroeg, bleek ze intelligenter dan gedacht en wist zij integenstelling tot hem, op zijn minst 20 woorden engels en had ze net een diploma in de economie behaald. Het was dan ook een geweldige Russische les voor mij. Ga er maar aanstaan; onderwerpen als de gay parade en het homohuwelijk in het Russisch.
De volgende ochtend hoorde ik ze nog luidsnurken, terwijl ik alweer de benenwagen nam (is toch te preferen boven de BMW, Bentley of Porsche) en ben ik de bergen afgedaald naar Almaty. Prachtig in het ochtend licht, de vogels nog luitkwetterend en de eekhoorns nog volop opzoek naar voedsel.
Toch bleef er wat binnen in knagen; het missen van bijna alle voetbal wedstrijden en zeker.. nl-Italie wilde ik niet missen. Helaas ontbrak het in mijn Chalet aan een televisie en al was deze aanwezig blijf maar eens op na zo’n week tot kwart voor 1 ‘s nachts als de wedstrijd begint. Gelukkig bevrijde onderweg naar beneden een ander aardig kazakhs echtpaar (het is een bijzonder aardig volk) mij deels uit mijn lijden nadat ze er achter kwamen dat ik “Ja Galanditsch” uit Nederland kwam. Het bleek 2-0 te zijn tijdens rust, toen het echtpaar ten slapen ging. Ik werd geheel uit mijn lijden verlost na wat slenteren door de stad (eigenlijk zou nu juist dat ploeteren moeten heten) toen ik op groot scherm net het volkslied van Italie zag woorden gezongen. En waarachtig ook het Wilhelmus volgde. En ja hoor!!! Heb ik me daar de wedstrijd kunnen aanschouwen, geheel in spanning. Ik had alleen een kleine aanvaring nadat twee kwajongens vonden dat er tennis op moest en de ober akkoord ging en zei “voetbal is voor ’s avonds”. Ik had bijna het establishement verlaten maar een oplossing was nabij. Een speciale aparte ruimte van het establishment kwam voor mij ter beschikking en aldaar heb ik, in mijn eentje, juichend en al, de wedstrijd aanschouwt. Prachtig. Ondanks dat er niemand was vond ik het toch beetje vreemd om mijn hup holland sjaaltje uit de tas te halen.
Toch kan het voetbal niet meer kapot voor mij, mocht ik geluk hebben versla ik voor ‘een of ander’ bedrijf de officiële wk kwalificatie Turkemenistan (het Noord-korea van centraal azie [Loney Planet]) tegen jaja Noord-Korea, aankomende Zaterdag in Ashgabat. Ik ga er in ieder geval proberen bij te zijn en maar zien of ik tevens verslaggever ben.
Dit was Dirkjan Douma voor blabla, vanuit Olympic Stadium Ashgabat , dat later nu groetjes vanaf het vliegveld in Almaty,