Never a bad hair day.

Je zou zeggen dat de vrouwen in Iran zich gelukkig mogen prijzen geen last te hebben van slecht zittend haar. Toch bleek alweer 2 weken terug in Iran dat dit te zwartwit gedacht was.

Iran kwam, nadat ik de laatste paar dagen van de barre tocht op de woeste Kaspische zee had overleefd. 2,5 m golven en ik hing over de reling. Ik had echt geen eetlust meer. Ik was zeer opgelucht, het kostte me alleen een lege maag, dat ik het voorronder kon bereiken en plat kon liggen. Na een nacht en een afname van de golven, was de zeeziekte gelukkig minder. Misselijk nog wel maar met vernieuwde appetijt weer lekker aan de olierijke maaltijd gegaan. jammie En niet ziek geworden!

Eenmaal weer vaste voet aan de wal, meteen door Iran in. Via de marmeren grenspost in de kopetdag bergen en je bent al in Iran.
Landschap verschilde niet, bebouwing wel. In Turkmenistan geen bebouwing (afgesloten gebied), in Iran arme Koerden en Turkmenen in lemen huizen als mooie bruine blokkken geplakt tegen de dorre bergen.
Eenmaal uit de bergen had het wel wat van Bangladesh weg, drukte langs de straat, kwa bouwstijl en reclame borden. Ook het zien van de gesluierde vrouwen en dan vooral die zwarte gewaden kwam over als een deja vu.
Maar waar in Bangladesh er de vrijheid is, het wel of niet te dragen is die er in Iran niet. Toch zijn er vele varianten mogelijk, In Mashad, een sjietisch pelgrims oord, is het overwegend de zwarte en volledig gesluierde wat het oog siert. In het progressieve Noord Teheran, zit het doek zo ver mogelijk op het achterhoofd en hebben de jonge meiden allemaal een neuscorrectie. Aan Make-up zeker geen gebrek. Apart fenomeen is de Woman taxi en verder rijden veel, heel veel vrouwen zelf. Wellicht een van de redenen dat er zoveel files zijn..
Het verkeer in Teheran is een ramp. En het centrum, dat ondervond ik zelf in levende lijve, is onbereikbaar als je zoals ik altijd haast hebt. Ik heb mijn bezoek aan Teheran beperkt tot het progressieve noorden. Prachtige paleizen van de shah, en verder een heel normaal straatbeeld. Vrij veel Amerikaanse dingen; macdonalds, alleen noemen ze het superstar en een verwerpelijke plastic consumerende ice branch; ICEPACK, maar wel lekker, En de luxere westerse winkels waren er gewoon. Mooi engelse boeken ook, dus een paar Engelstalige kuifjes gekocht voor in de trein. De mensen spraken echter geen woord engels. En van de persische letters begrijp ik niks evenals de nummers. Dielaatste leest men dan wel weer van links naar rechts. Verwarrend.
Dus dat ik in staat was om per trein te reizen van teheran door de dorre bergen naar het noorden, tot de subtropische, met rijstvelden en citrusboomgaarden en palmboom rijke dorpje/stad Sari, is enkel en alleen te danken aan de gastvrijheid van die niet engels sprekende Iraanse bevolking. Vanuit hier door de iraniers geholpen van bus naar bus gehopt ,door de eikenbeuken bossen (zag de zwijnen wel, maar astrix en obelix hielden zich goed verscholen) naar de droge woestijn bij mashad. Ik had geen tijd om te eten wnat de Iraniers hadden mij of mijn bagage al in de volgende bus zitten. In de nacht kwam ik in mashad aan en in de (hele) vroege ochtend het graf van Imam Reza bekeken, evenals de 12 miljoen andere pelgrims dat jaar. Prachtig. Wederom de bergen door naar Turkmeense zijde.
Moest weer even wennen aan de Turkmeense service: er waren geen douane beambten te vinden, en er was de monopolie staatstaxi om je de laatste km’s naar de stad te brengen (andere taxi’s niet toegestaan). Bedrag veels te hoog, dus na een stevige woordenwisseling, de 15 euro toch maar betaalt.
Groetjes Dirkjan