vervuiling als toeristische attractie

Vervuiling als toeristische attractie voor mens en dier (mier)

Beste allen,

Alweer wat tijd verstreken sinds mijn bergsport avontuur. Alles gaat hier zijn gangetjes. Het kwik is weer gestegen en lekker buiten hangen in de hangmat wordt alweer onaangenaam warm.

Ik heb mijn avonturen drang wat ingeperkt en heb getracht mij te ontdoen van de miljarden mieren die bij ingetrokken zijn. Gelukkig na veel schrobben en boenen hebben de meeste de benen genomen. Nu zaak om het schoonmaken vol te houden anders zijn ze er zo weer. Mijn tomaten planten groeien als kool, de petunia’s doen het echter voor geen meter. Warempel nadat er een paar buien waren gevallen, stond de tuin vol onkruid. Heerlijk met de neus weer in de aarde gezeten. De munt direct benut voor de thee. En mijn uitgelopen uien benut bij het koken. Dit weekend appeltaart gebakken en lekkere soep. Straks krijg ik het koken nog in de vingers. (altijd optimistisch blijven)
2 weken terug alweer een paar dagen naar Baku geweest. Raar om van het relatief kalme rustige Ashgabat, in een levendige drukke (vieze) stad te zijn. Ik heb tussen alle ontmoetingen door kans gezien over de boulevard te slenteren en door de stad. Te gierig om wat te kopen uiteraard, als in Ashgabat alles 1/10 van de prijs is, behalve toen ik een supermarkt vond met Duitse producten. ROGGEBROOD, jammie, DROP, mmm, SPEK, mmm, slagroom.
Meest bijzondere van dit bezoekje Azerbaijan was mijn rondtrip met Adalat over Absheron schiereiland naar Sumgayit. In de sovjet tijd werd in deze stad alle zware industrie gehuisvest met als gevolg dat heden ten dagen Sumgayit enorme aantallen kanker en kindersterfte kent. Bij ongunstige wind hadden de kinderen zwarte tanden werd mij verteld. Geschat aantal gezondheid slachtoffers 270000 mensen. Sumgayit is daarom een van de 10 meest vervuilde plekken ter wereld. Voor mij was het voornamelijk veel oudijzer en fabrieken, veel rotzooi naast een typische sovjet stad, grauwe gebouwen en een vervallen park langs de kust. De zee had zich helaas terug getrokken waardoor het park inmiddels een heel stuk van de kust lag. Wat roestende scheepswrakken achterlatend.
De binnenlanden van dit schiereiland waren al niet veel beter. Tussen alle bebouwing in, enorme velden met Ja-knikkers, en allen lekken als een gieter. De gitzwarte olie poelen weerkaatsen prachtig het avondlicht waardoor het geheel een sprookjesachtig karakter kreeg. Indrukwekkend om te zien dat al het normale leven hier tussen plaats vindt. De koeien en schapen lopen er tussen. De mensen handelen er met van alles en nog wat. Naast het schip van de Overheid, dat de vervuiling bemonstert, staan 3 Ja-knikkers. De donker zwarte poeltjes vormen een meanderend beekje, met als monding de baai van Baku. Toch is dit niks vergeleken met de 7 m dikke verzadigde (met olie) bodem van deze baai. Niet verwonderlijk dat er alleen bij hoge golven geen laagje olie op het water drijft.
Dan is het toch weer lekker om terug te vliegen naar Ashgabat, alwaar we verzocht werden nog wat langer rond te cirkelen omdat een of ander belangrijk persoon net gearriveerd was. Helaas was de vlucht toch nog te kort om mijn film op het schermpje voor me uit te kijken. Taxi’s chauffeurs probeerden me natuurlijk af te zetten, en uiteraard te veel betaald, maar daar maak je toch niet zo veel zorgen over als in Azerbaijan.. vliegveld naar centrum 25 USD kost en hier in turkmenistan.... ik 2,50 usd betaal. Maar liefst 2 keer zoveel als voor een lokale.
Groetjes Dirkjan