paradijs

Hoi Allemaal,

Ik ben weer terug gekeerd tussen de majestueuze standbeelden, marmeren paleizen met gouden koepels, parken met fonteinen, de lada’s, uit de grond gestampte nieuwbouw torenflats en aardbevingbestendige sovjet gebouwen vol satellietschotels. Weer terug in Ashgabat.
Het was me weer een vlucht , de 3 uur tot Istanbul per airbus is nog redelijk beschaafd maar na 5 uur wachten op het vliegveld en dan de laatste 3 uur per Boeing 737 800 naar Ashgabat zijn nog net geen Bengaalse taferelen. Wat een bagage nemen die mensen mee. Alles wordt vol gepropt, het is pure handel. In Peru/Bolivia heb ik zulks gezien in de lokale bussen. Daarna heb ik nog redelijk kunnen pitten maar nog voor het vliegtuig enigszins vaart mindert vliegen de mensen op uit de stoelen, grijpen al hun bagage (veel dus) spurten richting de uitgang om als we eindelijk tot stilstand zijn gekomen en de deur open gaat als een gek naar de douane te rennen. Dat is een behoorlijk stukje lopen nog. De warmte kwam me weer te gemoed. Helaas is mijn relaxte houding niet geschikt om vooraan te staan bij de visa/douane/kassa loketten. Gelukkig had ik ditmaal redelijk geluk en was ik snel aan de beurt, na van het ene loket naar het andere te zijn gegaan en weer veel handtekeningen te hebben gezet, weer terug naar het eerste, toen met paspoort naar douane, begon het gezeur. Ik vond al dit ik weinig hoefde te betalen maar op visum stond vrij van ‘consular fee’. De ene hoge heer er bij toen de andere. Paspoort was inmiddels al uitzicht maar uiteindelijk bleek, geen idee waarom, dat ik nog 12 dollar extra moest betalen. Pfff dan denk je het gehad te hebben, nee hoor. Na ontvangst van de groene kaart, absoluut niet verliezen, komt de bagage controle. Elke tas maar dan ook elke tas wordt gecontroleerd, open gemaakt, ff aan de onderbroeken snuffelen en dan gaat de koffer weer dicht. Wederom een rij tot gevolg, dan heb je al 4 lange wachtrijen gehad. Er naast staat gewoon een prachtige scan, alla schiphol, maar die kan alleen heel af en toe aan. De frustraties zijn van de gezichten af te lezen, zelfs de douaniers kijken verveeld uit hun ogen. Dan staat er nog 1 mannetje die in het paspoort wil kijken en ben je in totaal een paar uur verder, ditmaal slechts bijna 2 uurtjes. Pfff dan hoop je dat er iemand staat om je op te halen. Bleek in mijn geval Jamal met haar broer te zijn, die er een flink genoegen in schiep te showen hoe snel zijn bolide over de brede boulevards, langs de paleizen kon sjezen.
Nu op kamer 450 met uitzicht over de overheidsgebouwen en koepeltjes. Straks naar kantoor want moet met mijn paspoort naar het Ministerie van Natuur om Dovlet te vragen mij te registreren, hiervoor nodig zijn 2 pasfoto’s en een brief dat ik in Hotel Nissa verblijf. Dus eerst maar weer mijn paspoort terug vragen bij de receptie (zij moeten mij ook officieel aanmelden bij de overheid) en ik moet dat dus zelf ook nog eens doen, en over 3 dagen is een nieuwe registratie weer vereist. Prachtig al die bureaucratie. Het is maar goed dat ze hier weten hoe dat allemaal moet anders zat ik allang in de bak.
Hopelijk kan ik de probleempjes met de project registratie ook meteen oplossen, en morgenochtend de bankzaken. Nu maar ff naar de supermarkt, waar alle drinkpakken al maanden over de datum zijn. Ach de kassa dame is wel aardig, communiceren is wel wat lastig maar ze kent me al en typt alles in op de rekenmachine. Lekker duidelijk want de cijfers zijn gelukkig wel hetzelfde hier. En daarna naar kantoor.

Lezen allemaal:Ingenieurs van de Ziel, Frank Westerman, DOEN!!!!