mijn titel

Een heerlijk zacht kussen, een aangename nacht temperatuur (Airco) en een week van hard werken en de verleiding was groot om eens goed uitterusten. Zodoende dook ik vroeg het bed in. Ik kan het niet navertellen maar ik was vast en zeker al binnen een paar seconden diep in slaap en wellicht zelfs in dromen land. Tot een uur of 1 's nachts, toen …

Met veel kabaal, trom geroffel en een bel die voor een eeuwigheid in gedrukt werd, werd ik uit mijn vredige slaap weggerukt. Geïrriteerd en nog half slapende naar de deur gestrompeld en geopend. Aldaar stond de buurvrouw in paniek. Achter haar zag ik nog velen anderen op straat staan. Een mengeling van irritatie, “wie maakt me wakker om iets voor enen in het holst van de nacht?, verbazing, “”wat doen al die mensen op straat”, en vooral nieuwsgierig, “waarom”?, maakte zich meester van mij. De buurvrouw bevrijdde me al snel uit mijn mengeling, en kondigde in paniek aan dat ik onmiddellijk naar buiten moest. In de blik in haar ogen begreep ik "This is serious". Ze vervolgde over 1 uur een aardbeving, haast je.
Een nieuwe mengeling maakte zich meester van mij; dit maal spookte door mijn nog immer slapende brein: droom ik, het lijkt toch wel verdomd echt, is dit een grap, dan wel heel goed uitgevoerd, of zijn ze allemaal gek geworden. Wat is er aan de hand?

Aardbeving, over 1 uur! Ik heb toch waarlijk een master titel behaald in de aardwetenschappen. Ik moet toe geven dat het geologie gedeelte niet mijn grootste interesse wekte maar toch een beetje verstand er van kon ik mij wel pretenderen. Een aardbeving in een uur?
Inmiddels werd duidelijk gemaakt dat het een hele grote zou worden, zelfs 12 op de schaal van richter hoorde ik.
Ik aanschouwde nogmaals mijn omgeving; en nu niet aandachtig op de mensen maar op de objecten om mij heen, die een gevaar voor mij konden opleveren als de grote aardbeving zou beginnen. Ik realiseerde me dat er inmiddels al enkele minuten verstreken waren.Het grote moment naderde.
De mensen zag ik in hun auto’s kruipen of met hun Turkmeense tapijten naar buiten togen om zo de nacht daarop door te brengen, buiten gevaar voor de instortende sovjet flats.
Ik kreeg nog snel het advies om mijn paspoort, geld en andere documenten te pakken, en inderdaad dat was me nog niet opgevallen, ook de mensen op straat hadden allemaal een pakketjes bij zich.
Tja wat nu, ik probeerde te achterhalen of er inmiddels al een beving was geweest, en die ik als gevolg van mijn diepe slaap niet had gemerkt. Wellicht is er nog kans op een naschok. Dat bleek niet het geval. Maar ik moest vooral niet zo aarzelen.

Inmiddels begon mijn brein zich te ontwaken en mijn master titel zou ik toch met verve moeten verdedigen. Ik probeerde (tevergeefs) hun duidelijk te maken dat ook al zijn jullie met velen, ik met mijn Master titel in de aardwetenschappen en afkomstig uit een laag gelegen land waar aardbevingen veroorzaakt worden door popconcerten of pogingen een plaatsje te bemachtigen in quinessbook of records, ik toch zeker wel beter weet. Aardbevingen kun je niet voorspellen, niemand niet. Het is allemaal onzin. Ik kruip mijn bed weer in!!

Toch daar lag ik dan in mijn bed, de borden zaten allemaal nog in de kast, de lamp trilde niet, maar het uur der waarheid naderde. Zou het echt zijn, ben ik te betweterig, heb ik nu wel goed opgelet in dat eerste jaar. Nee ik weet het zeker, het is een gewone nacht, zoals elk andere. Zou ik in deze kamer blijven slapen of toch maar in die andere, welke zou veiliger zijn? Of toch maar onder de tafel kruipen op mijn matje en daar mijn slaap voortzetten.. hoe kom ik het snelst uit het puin, zou ik een fles water naast me neerzetten, toch zonde dat ik het huis laatst nog zo schoon gemaakt heb..
Uiteindelijk gewoon in slaap gevallen, heerlijk, maar het uur der waardheid gemist. Gelukkig sliep ik zo heerlijk dat ik me niet realiseerde dat ze zich wellicht een uurtje hadden vergist, een aardbeving voorspellen is immers geen sinicure.
Om 2 uur, het kan ook 3 geweest zijn, wederom wakker gemaakt door de buurvrouw, zou het nu dan echt beginnen....
Ik zag al de paniek was een beetje getemperd; De politie had medegedeeld dat de aardbeving is geweest, iederaan kan weer de huizen binnen en slapen. Het was maar een kleintje.
Opluchtig en toch een beetje balen heb ik weer een beving gemist, geen ervaring rijker! Maar desondanks toch nog best aardig geslapen.

Op kantoor bleek dat de hele stad (600 000 mensen) allemaal op straat waren, mensen hadden in afwachting tot 4 uur in hun auto geslapen. Enkele waren eigenwijs gewoon naar bed gegaan, maar door vrienden en familie de hele nacht gewekt met de vraag, waarom ben je nog binnen, iedereen is buiten en zo was de paniek als een Tsunami over de stad geraasd. Een aardbeving is er zover ik weet niet geweest, maar ja ik sliep!