Romeo and Juillet

Al is het verhaal hier niet zo bekend, ze hebben er onbewust mee te maken.
Anando is mijn hulpje hier. Hij komt uit de omgeving (ruim begrip) van Tangail en helpt me op weg met de conversatie met de bevolking (niemand spreekt engels) en het regelen van het eten en onderdak etc. Ook het betalen van de riksja’s doet hij want anders is het veel en veel duurder.
Hij is iets ouder dan mij en heeft zijn bachelor degree, waarin geen idee maar waarschijnlijk wel zoiets als civiele techniek. Je komt hier niet alles te weten maar wel het volgende.
Deze aardige jongeman heeft een vriendin. Ik noemde haar ‘his wife’ dit werd echter door hem weersproken. Het was maar een relatie voor korte duur dacht ik met mijn westerse hersenen want hij ging niet met haar trouwen. Tot bleek dat het anders zat. Anando is van Hindu afkomst en zijn vriendin Moslim. Als Anando zou trouwen met haar wordt hij verstoten door zijn familie. Die zouden het niet accepteren dat hij trouwde met een moslima. Van haar kant precies hetzelfde. De optie om dan Moslim te worden wordt ook niet geaccepteerd. Zijn ouders zouden diep teleurgesteld zijn. Zijn vriendin is dan ook niet welkom bij de fam. Van Anando. Ik stelde voor om dan gewoon samen te gaan wonen. Als men hier samenwoont dan zul je eens moeten trouwen. Kinderen is dan helemaal uit denboze als je niet getrouwd ben.
Kortom deze relatie gebaseerd op liefde kan hier niet. Ze zijn zelf ook tot deze conclusie gekomen. Zij heeft dus alvast een andere jongen voor het geval anando niet haar kant kiest en geen moslim wordt. Wat anando niet kan zonder zijn fam. en geloof te verliezen. Anando is nog druk opzoek. Het is dan behoorlijk wrang om te vertellen dat dit in nederland geen probleem is, dat de kroonprins zelfs een katholiek trouwt en dat we bij ons met een samenlevingscontract gewoon samen kunnen wonen zonder te trouwen, dat je dan ook gewoon kinderen kunt krijgen en dat als je op mannen valt je ook gewoon kan trouwen. Dat samenleven begreep hij al amper, kinderen erbij kon er al bijna niet in en homohuwelijk ging hem nog te ver.
Het is een romeo en jullia verhaal in werkelijkheid. Ik heb het wle niet zo poetisch geschreven als Shakespeare. Maar ik denk dat de boodschap eender is. Hopelijk is het einde hier positiever.

Ik ben vandaag terug gekomen uit Tangail en probeer morgen dit berichtje te posten.
Ik tangail heb ik zoveel beleefd dat ik niet allemaal kan vertellen. Mijn grootste angst het Bengaalse voedsel kon ik goed hebben dankzij een uitstekende kok in het propere maar zeer geschikte resthouse. Geen douche en wc papier maar gewoon een mandi emmer. We airco en satelliet en gratis muziek van de naast gelegen moskee (ook om 5 uur ’s ochtends).
De mensen zijn super aardig waardoor ik ’s avonds al langs de hele familie moest van Karim (kerel van de receptie). Heerlijke thee gekregen, erg bijzonder zulke ontmoeting met local people in hun trotse woningen bestaande uit wat bamboe en gietijzeren platen. Ze voelen zich helemaal vereerd en dat allemaal dankzij mijn blanke uit die inmiddels al wat rood geworden is. Want regenen doet het niet meer.
De bevolking in Porabari (heel klein dorpje) waar de schermen worden geplaatst heeft me inmiddels ook wel geaccepteerd al staat er de hele dag een groep van ongeveer 20 mensen om mij heen mij aan te staren. En dat houdt niet op. Ze staan overal te loeren en me te bespioneren in positieve zin. Het zijn trouwens alleen mannen die om mij heen staan. De vrouwen zie je niet die gluren van grotere afstand want die mogen alleen ’s avonds het openbare leven in om boodschappen te doen (winkels zijn altijd open). Ik was dan ook zeer verbaasd een hele grote groep mooi opgemaakte dames te zien met sieraden op de weg naar Porabari. Het werd me al snel duidelijk dat dit het red light district was.
Ben natuurlijk ook uitgenodigd bij de opperhoofd. Ouwe man met een geweldige bril. En dan zie je wel de vrouwen. Trouwens de vrouwen zie je wel werken op het veld en in de rivier en bij de hutten. Mannen zie ik een stuk minder werken althans. Vind het wel een goede rol verdeling. Al is dat riksja rijden een behoorlijk rot klus en ik vind het vaak behoorlijk zielig vooral dat hele half uur fietsen van Tangail naar Porabari met twee kerels (anando en ik) en vaak bagage en dan vooral de bruggen. Dat halen ze soms net en vaak moeten ze hele stukken trekken. En dat met de volle zon op je kop. Het is geen pretje. Uitstappen wordt zelden getolereerd al dring ik er vaak op aan. Het is hun eer te na. Echt comfortabel is het niet, krap met zijn tweeen en op een vaak op een plank. Een ander alternatief is een soort taxi waar je als in een leger jeep tegen over elkaar op een lange plank zit. Deze kleine taxi’s worden zo vol gepropt dat ze nog minder komfort bieden. Anando vind dat we met de riksja moeten.
Ze zijn in Porabari heel erg gek op mijn fototoestel. Ik moet de hele dag van iedereen foto’s maken. Die ik vervolgens moet laten zien. Ze verwachten natuurlijk ook geprinte foto’s. Eerst wilde er maar 1 jonge voor mij het water in om de afstand te meten tot ik hem wilde fotograferen toen lagen er wel 10 in en de jonge was bijna niet te zien. Ik probeer veel foto’s van het dagelijkse leven te nemen maar als ze zien dat ik het fototoestel pak staat het zwart van de mensen en kun je het tafereel niet meer zien. Zoals koken op van klei gemaakte kookpotten. Het maken van de soort pannekoeken/brood (Roti). Op het platteland is het verkeer gelukkig met minder files maar de bussen en vrachtwagens maken het gevaarlijk. Op het stuk naar porabari komt bijna geen gemotoriseerd verkeer dus dat is lekker rustig en dan heb je nog vaak rare taferelen door de gaten in de weg en de wet dat de sterkste voorrang heeft. Bedelaars zijn er gelukkig niet. Maar ook bijna nooit blanken dus de mensen zijn niet vervelend zoals in Dhaka maar staren doen ze des te meer.
Hilarisch vonden ze het dta ik op een fiets stapte en een rondje fietste. Dat hadden ze nooit verwacht. Ze verwachten wel dat ik iedereens rare naam onthoud maar dat lukt me dus nooit. Stiekem door de theodiliet kijken was ook een schitterend gezicht. (van de verkeerde kant etc.)
Het is al een behoorlijk verhaal en dan ben ik nog summier door de opzienbarende dingen gegaan. Zaterdagochtend vertrek ik weer naar tangail. Geen idee wanneer ik weer terug ben maar we zien wel. Hopelijk is mijn was nog optijd gedaan.
Mijn pak zit als gegoten. Trouwens het project zelf blijft een uitdaging. Design na design wordt aangepast en nu hopelijk is er een echt definitief ontwerp. Dus discusseren doen we effe niet meer. Maar nu gaat het plaatsen beginnen. Ik maar denken in Nederland dta als ik kwam alles er al stond. Hier blijkt dat ik (samen met Anando) voor alles moeten zorgen (aannemer aansturen) en dat we terug kunnen vallen op de kennis in Dhaka (waarvan de principel investigator alles doorschuift op andere). Gelukkig dat Eric Mosselman langs kwam waardoor het project tenminste nog gered kan worden. Hopelijk kunnen we de erosie af laten nemen ondanks de niet ideale omstandigheden van de bocht. De bevolking verwacht immers wonderen.
Ik ga door met genieten en tot later.
Gr. Dirkjan
Oja ik mis jullie natuurlijk enorm
Maarten nog gefeliciteerd en natuurlijk de mensen die ik nu effe niet uit mijn hoofd weet.