Tijd voor de weblog!

Vorige week een prachtige week mogen beleven met mijn ouders. Visa blijft een lastige kwestie hier maar met behulp van mijn goede vriend hebben mijn ouders een visa bemachtigd. Visa liet uiteraard niet doe dat ze bij mij overnachten maar de huisbaas had een prachtig bed gebracht, zou zonde zijn daar geen gebruik van te maken.
Als voormalig reisleider een prachtig maar uiteraard te druk programma in elkaar gezet. Ik zelf stond verbaasd van mijn eigen trots op dit woestijn staatje met zijn marmeren gebouwen, politiemensen, militairen, check posten, rare regels.
We hebben schitterende indrukwekkende moskeen bezocht, werden hartstikke gastvrij onthaalt. Hebben gezwommen in het ondergrondse meer. Zijn met de kabelbaan de bergen in geweest voor een prachtig panorama op Ashgabat (dat er niet meer was dan een gesloten restaurant, mocht de pret niet drukken), oude opgraven/fort bezocht uit de parthiaanse tijd (net na Alexander de Grote), het marmeren (bleek beton) gezondheidspad (8km) gelopen, die normaal alleen gelopen wordt als verplichting voor ministeries en instituten in de vroege ochtend. Ons verbaasd over het witte standbeeld van T met puma sportschoenen.
Ons vergaapt aan de prachtige parken, gouden beelden, monumenten en het mega grootte Ruhnama boek. Hebben Floortje Dessing ontmoet bovenop Arc of neutrality waar de zon met een gouden standbeeld van T meedraait (niet andersom).
Op de houten plateautjes in de schaduw, kebab en shashlik gegeten, zonder noemenswaardige buikpijnen. Op de grond op een tapijt in yoga houding met een te lage tafel bij mensen thuis een heerlijke maaltijd verorbert. Dat alles in een week. Hadden een knotsgekke chauffeur, een ware musselman die bij de tombe van T, een mega lang schietgebedje deed voor de overledenen maar schijnheilig daarna, ook al was hij al dood, dezelfde T het graf in wenste. Maar dankzij het enige reisboekje van Turkmenistan een geweldige rit de bergen in gemaakt naar een tourist resort, dat een dorpje beek te zijn van 12 fam. Dze hadden vermoed ik nog nooit een toerist gezien. Eerst dook er een politieman uit de stuiken op, maar met overredingskracht van de chauffeur, dat obstakel gepasseerd maar daarna werd de weg slechter en slechter. En werd de vallei droger, kaler, rotsiger en de weg onbegaanbaar, onbegaanbaarder. De chauffeur kreeg het benauwd, controleerde zijn mobiel. Maar plots reden we een groene vallei binnen met wat fruitbomen. Het dorp bleek niet zo toeristisch. Maar voor ons was het een mooi avontuur. Voor de chauffeur werd Sekiz Yap een begrip, evenals Hollandse toeristen.
Ook getracht het huis van de president te bekijken in de bergen maar helaas de hele vallei is afgesloten voor buitenlanders. Maar de kloof erna toe is prachtig.
En uiteraard heerlijk over de marktjes wezen slenteren, met name de Talkuska bazaar met zijn tapijten. Hier twee tapijten gekocht (nadat we in de leer waren geweest in het Tapijten museum). De beste kwaliteit uiteraard. Ik ben erg benieuwd! Vandaag worden ze verstuurd naar Nederland.
Mijn huis hebben mijn ouders mooi schoon achter gelaten. Ik kan uiteraard alleen niks meer vinden. Maar van mij mogen ze nog eens terug komen.
Helaas stond er wel een politieman met mega pet voor de poort,voor registratie van de bewoners, het verschijven van mijn soms te nieuwsgierige moeder hielp niet uitteleggen dat ik hier alleen woonde.Maar tot nu toe geen problemen. hopelijk krijgt het geen staartje!
Dirkjan